نقش فیزیوتراپی در سرطان
فیزیوتِراپی (به انگلیسی: Physiotherapy) یا فیزیک‌درمانی شیوه‌ای از درمان بیماری‌ها و اختلالات عصبی-ماهیچه‌ای-اسکلتی با استفاده از تجهیزات مکانیکی، جریان‌های الکتریکی، مانورهای دستی، تمرینات ورزشی و عوامل فیزیکی دیگر است. در این روش‌ها از ورزش، نور، پرتوهای فرابنفش و فروسرخ، گرما و جریان برق استفاده می‌شود. فیزیوتراپی حیطه‌ای از پزشکی است که هدف آن پیشگیری از بیماری‌ها، درمان، توان‌بخشی، بالا بردن سطح سلامت و بهبود کیفیت زندگی افراد است.
واژهٔ فیزیوتراپی از «فیزیو» (= فیزیولوژیک، جسمانی و طبیعی) و «تِراپی» (= درمان) ساخته شده‌است. در بعضی از منابع، واژهٔ اصلی‌ای که کلمهٔ «فیزیوتراپی» از آن گرفته شده‌است، physiological therapeutics ذکر شده‌است.
شاید تعجب کنید که فیزیوتراپی در بهبود وضعیت بیماران سرطانی نیز نقش به سزایی را ایفا میکند.
اهداف فیزیوتراپی در سرطان عبارت‌اند از:
- کاهش عوارض بیماری سرطان
- کاهش عوارض درمان‌های سرطان
- راه‌اندازی و متحرک نگاه داشتن بیمار (کاهش عوارض بستری)
- حفظ استقلال بیمار
- کاهش درد بیمار
فیزیوتراپی می‌تواند نقش مراقبتی و حمایتی مناسبی برای بیماران سرطانی به‌وجود آورد. یک اصل کلی در فیزیوتراپی سرطان این است: «بیمار تا آخرین لحظهٔ زندگی به‌روی پای خود بایستد».
